Radovan Lazić je rođen 22. februara 1834. u Valjevu. Potekao je iz vrlo siromašne porodice koja nije bila u mogućnosti da ga školuje, tako da je već sa trinaest godina otišao u Beograd da uči terzijski zanat.

Već posle tri godine savesnog učenja i rada Radovan postaje kalfa. Nakon godinu dana uvideo je da su mu tu mogućnosti za zaradu skromne i vratio se u Valjevo. Stupio je u ortakluk sa jednim imućnim trgovcem, a posle tri godine zajedničkog rada uspeo je da započne samostalnu trgovinu.

Ubrzo se pročuo kao valjan trgovac pa ga je terzijski esnaf izabrao za svog starešinu, a već 1859. biran je za starešinu Valjevske crkve, 1865. za odbornika Valjevske opštine. Za predsednika Opštine biran je dva puta – 1867. i 1868. godine.

Kada je 1868. godine održana Velika narodna skupština u Topčideru, bio je na njoj poslanik iz Valjeva. Već kao odbornik Radovan Lazić se isticao velikim brojem konstruktivnih ideja o mogućnostima za poboljšanje kvaliteta života u lokalnoj zajednici, kao što su uređenje opštinskog zemljišta, pošumljavanje i nabavka prvog šmrka za gašenje požara.

Kad je postao predsednik Valjevske opštine, uveo je medijaciju u sporovima oko dugovanja. Najznačajnije što je učinio za Valjevo bilo je osnivanje Valjevske štedionice. Zahvaljujući čestim trgovačkim putovanjima, Radovan Lazić se sa institucijom štedionice sreo prvi put u Pančevu, 1868. god.

Po povratku u Valjevo sazvao je Zbor i obavestio građane o ideji osnivanja štedionice, koja je i osnovana 1875. godine. Lazić je bio predsednik Štedionice od njenog osnivanja pa sve do svoje smrti.

Svojim testamentom, iz 1883. osnovao je i svoj “Književni fond” i osmislio pravila njegovog funkcionisanja.

Radovan je preminuo 1884. godine, a Fond je sa radom počeo 1907, dok su prve knjige su nagrađene 1908. godine. Bile su to knjige Život i rad pok. Radovana Lazića, profesora Milana P. Zarića i Počeci slovenske istorije, profesora M. Tomanovića.

Odlukom braće Lazić, koji su bili njegovi naslednici i izvršioci testamenta, od 1931. godine Književni fond Radovana Lazića nagrađuje i potpomaže izdavanje knjiga i na celoj teritoriji Kraljevine Jugoslavije.

Od 1941, sudbina ovog Fonda, kao i mnogih drugih, ostaje potpuno nepoznata.