Ljubomir M. Mihailović rođen je 1874. U Beogradu, gde je i preminuo 1957. godine. U Beogradu je završio srednju školu i pravni fakultet, nakon čega je studirao pravo i u Parizu.

Nakon toga započinje svoju diplomatsku karijeru – radio je u Istanbulu, Skoplju, Bitolju, Rimu, Crnoj Gori i SAD.

Kada je njegova zadužbinarska aktivnost u pitanju, 1922. godine osnovao je pri Srpskoj akademiji nauka Fond za nagrađivanje dela lepe književnosti. Glavnica Fonda iznosila je 86.000 din, a novac se svake godine koristio za davanje „Nagrade za lepu književnost”.

Ocenjivački odbor za dodelu nagrade činiće tri člana, koje će odrediti Akademija nauka, ali oni ne moraju svi biti članovi Akademije nauka. Nagrada ne mora biti jedinstvena već se po oceni Odbora može u jednakim delovima dodeliti za dva dela ukoliko Ocenjivački odbor smatra da ta dela podjednako zaslužuju nagradu. Međutim, Odbor ne mora svake godine dodeljivati nagradu ukoliko oceni da u toj godini nije štampano ni jedno delo koje je zaslužuje. Novčana sredstva koja nisu dodeljena priključiće se sredstvima za nagradu sledeće godine, navodi se u pismu Srpskoj kraljevskoj akademiji prilikom osnivanja Fonda.

Iz ovog Fonda, nagrađena su, između ostalih, sledeća književna dela: Pripovetke Ive Andrića, Seobe Miloša Crnjanskog, Trajan Anđelka Krstića, Pomerene savesti i Tri pripovetke Veljka Petrovića; Vedre i tamne noći Velizara Živojinovića; Ispod Ozrena i Do poslednjeg daha Stojana V. Živadinovića; Utuljena kandila i Crvene magle Dragiše Vasića kao i dela Veljka Petrovića, Grigorija Božovića, Milana Kašanina i Vladimira Velmar-Jankovića i mnoga druga.